جعفرگلابی از روزنامه نگاران اصلاح طلب در وبلاگ خود نوشت: امید می رود که وضعیت موجود در اردوگاه اصلاح طلبان نوعی برنامه ریزی از پیش تعیین شده ومحاسبه شده باشد که طی آن قرار است ضمن پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری اولا رقیب دچار غافلگیری شود و ثانیا اختلافات اصلاح طلبان مدیریت شده از آن در جهت منافع کشور استفاده شود ، با چنین برداشتی از آرایش کنونی اصلاح طلبان حتما از قبل روی یکی از شخصیتهای موجود اجماع صورت گرفته است ودر وقت مناسب وی به مردم معرفی شده اوج درایت سیاسیشان به نمایش گذاشته خواهد شد واتفاقا از همین طریق مردم پی خواهند برد که آنها لیاقت وشایستگی وکفایت لازم جهت اداره کشور را دارا خواهند بود .
اما اگر وضعیت موجود واقعی بوده وآنچه که در رسانه ها منعکس می شود اجمالا همان چیزی باشد که در درون اصلاح طلبان می گذرد باید بشدت اندیشناک شد و نگران ومضطرب به آینده مبهمی فکر کرد که قرار بود اصلاح طلبان به مردم هدیه! کنند .
خاتمی که قطعا یکی از سرمایه های کشور واصلاح طلبان است در تشتت و کشمکشها ومنیتهای موجود اولین کسی که خواهد بود که آسیب های جدی خواهد دید ونقش کلیدی وبه موقعی که حتما برایش پیش می آمد را از دست خواهد داد .
متاسفانه هنوز مشخص نشده است که خاتمی با همان شخصیت ومنش ودستگاه خود خواهد آمد یا اینکه با روشی تندتر و صریحتر ویا معتدلتر و آرامتر ظهور پیدا خواهد کرد ؟ بنظر می رسد هر سه صورت یاد شده مقرون به موفقیت نخواهد بود ، طبیعیترین وجوه مورد اشاره ومحتمل آن است که وی تغییر چندانی نکرده است وهمان است که بود در این صورت معلوم نیست که در شرایطی که مخالفان او کار آزموده تر و از ابزاروسرمایه بیشتری برخوردارشده اند وموافقانش اجماع و یکپارچگی سابق را ندارند امکان موفقیتش تا چه حد خواهد بود ؟ بنظر می رسد حرکت کند تر وتندتر وی هم هر کدام یا بلاموضوع هستند ویا امکان عملی شدن را ندارند ویا مورد انتظار مردم نیستند در این صورت وبا محاسبه منطقی فقط این میماند که وی وهواداران حضور وی در انتظار یک معجزه و شانس هستند که البته خدا کند این معجزه صورت بگیرد ولی گره زدن سرنوشت یک جریان بزرگ اجتماعی به شانس واقبال معلوم نیست که تا چه حد عقلایی است؟
در هرحال بنظر می رسد که کشور ما در شرایط حاضر و خصوصا اصلاحات بیش از هر زمان دیگری نیازمند درایت و فداکاری شخصیتهای آن است واگر تعقیب منافع وسلایق شخصی وگروهی بر مصالح بچربد که ظواهر این را نشان میدهد باید از خیر پیشرفت و گام برداشتن به جلو گذشت و نگران پس رفت و تکرار مکرات تاریخ صد ساله اخیر بود.
